(14) 29 Απριλίου 1453

Με την  αποτυχία των υπερασπιστών, προστέθηκε μια σειρά ύφασμα στο  σάβανο της αυτοκρατορίας.

Ο Μίκα Βαλτάρι, αντιπαραθέτει σ αυτήν την απέραντη σκοτεινιά, τι άλλο;  μια  συγκλονιστική ερωτική παρένθεση:

Όταν επιτέλους καβάλησε το άλογό του και έφυγε ( ο Ιουστινιάνης) ανέβηκα τις σκάλες τρέχοντας. Αγκάλιασα την Άννα (Νοταρά) και άρχισα να την φιλάω και να την χαϊδεύω  με τόση ορμή, που έμοιαζε με μίσος. Έλαμπε, γελούσε κι άναβε μέσα στην αγκαλιά μου, πιο όμορφη από ποτέ άλλοτε.

Και έπειτα έμεινε ξαπλωμένη με τα μάτια ανοιχτά, καρφωμένα στο ταβάνι και είχε ένα βλέμμα σκοτεινό που δεν το γνώριζα και δεν μπορούσα να το καταλάβω.

«Τι σκέφτεσαι αγάπη μου;» Την ρώτησα.

Κούνησε απλώς ελαφρώς το κεφάλι της. «Ζω, υπάρχω» είπε. «Τίποτ’ άλλο δεν σκέφτομαι»  

Κουρασμένος, άδειος , ψύχραιμος, κοίταγα την μαγευτική ομορφιά της και θυμήθηκα τους παλουκωμένους άνδρες στην ακτή του Πέραν και τους Τούρκους που κρέμονταν από τις επάλξεις του τείχους, με τα πρόσωπά μαυρισμένα και τεντωμένους λαιμούς. Μακριά μέσα στην νύχτα βροντούσαν τα κανόνια. Τα αστέρια κοίταζαν ατάραχα τη γη. Η γήϊνη ομορφιά ανέπνεε δίπλα μου ζωντανή, με ένα σκοτεινό βλέμμα στα μάτια της. Κάθε της ανάσα έσφιγγε όλο και πιο πολύ τα δεσμά του χρόνου και του τόπου γύρω από τα μέλη μου

-------------------------------------------------

Μίκα Βαλτάρι, Ιωάννης Αγγελος, σελ. 341

Ο Αργαλειός συνέχιζε να δουλεύει ασταμάτητα.