(18) 13 Μαϊου 1453

Τη δε 13η Μαϊου οι τετρακόσιοι εκ Βενετίας ναύται, καθά είπομεν ήδη, υπό την ηγεσία του γενναίου Τρεβιζάνου μετέβησαν και κατέλαβον την θέσιν αυτών ως μαχηταί κατά το κινδυνωδέστατον μέρος της αμύνης, απέναντι του Αϊβάν Σεραΐου, εκεί όπου είχαν γίνει αι μεγάλαι επισκευαί του τείχους. Εκεί το μικρό εκείνο, αλλ΄ηρωϊκό σώμα ηγωνίσθη μέχρι της τελικής καταστροφής.
Την αυτήν εκείνην ημέραν, λέγει ο Βάρβαρος, ήλθον τινες Τούρκοι εις τα τείχη, όπως συνάψωσιν αμιμαχίαν, αλλ’ ουδέν άξιον λόγου συνέβη, και μόνον αι βομβάρδαι καθ όλην την ημέραν και όλην την νύχτα ουδέν άλλο έπραττον ή να βομβαρδίζωσιν τα δυσμοιρα τείχη. 

Gustave Schlumberger,
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και η Άλωσις της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων 1453, Μετάφραση Σπυρίδων Π. Λάμπρου
σελ. 233


Η Επίθεση κράτησε ως την αυγή. Ο Ιουστινιάνης υπολόγιζε πως αυτή τη φορά στην επίθεση είχαν πάρει μέρος καμμιά σαρανταριά χιλιάδες άνδρες.
«Ο Σουλτάνος απλώς προσπαθεί να μας κάνει να εξαντλήσουμε τις δυνάμεις μας» είπε. Έχουμε μεγάλες και ανεπανόρθωτες απώλειες. Παραδέχομαι πάντως πως απόψε ξέπλυναν την τιμή τους οι Βενετσιάνοι.
................
Ο ήλιος κοκκίνισε τους λόφους του Πέραν. Οι αδελφοί Γκουακάρντι, με ματωμένες πανοπλίες, πέταγαν ο ένας στον άλλο τα κεφάλια των νεκρών Τούρκων. Η στιγμή αυτή χαράχτηκε στην καρδιά μου ανεξίτηλα. Ο ουρανός και η γη, τα χρώματα, ο καπνός ακόμα και το αίμα, όλα ήταν αφάνταστα όμορφα στα ζωντανά μάτια μου, ενώ οι νεκροί με κοίταγαν από τη γη με τα δικά τους αδειανά μάτια.
...............
Όμως αυτή η εμπειρία δεν μου προκάλεσε χαρά, ούτε έκσταση, αλλά απέραντη θλίψη, γιατί είμαι και θα μείνω άνθρωπος, μια σπίθα που την παίρνει ο άνεμος του Θεού από το ένα σκοτάδι στο άλλο. Εκείνη τη στιγμή πιο πολύ από κούραση ένοιωθα την λαχτάρα της καρδιά μου για ανείπωτη ανάπαυση της λήθης. Αλλά λήθη δεν υπάρχει
Λήθη δεν υπάρχει.

Μίκα Βαλτάρι, Ιωάννης Αγγελος, σελ. 363, 365, 366