(20) 19 Μαΐου 1453

Στις επόμενες ημέρες οι υπερασπιστές κατέστρεψαν περί τα 14 λαγούμια. Ο σουλτάνος κατάλαβε ότι δεν θα κατάφερνε τίποτα και εγκατέλειψε την προσπάθεια.

Παράλληλα έχτιζε μεγάλου ξύλινους πύργους και προσπαθούσε να υπερπηδήσει από εκεί τα τείχη.

Μα και αυτούς τους Πύργους οι λίγοι πολιορκούμενοι τους έκαιγαν.
Η περιγραφή του Μίκα Βαλτάρι σε παρασύρει στην τρέλα της φωτιάς και σε βουλιάζει στην απέραντη απελπισία εκείνων των ημερών.

Είναι φαίνεται γραφτό μου να πιω ως την τελευταία σταγόνα το ποτήρι της καταστροφής και του θανάτου. Χτες το βράδυ δεν κατόρθωσα να πεθάνω
Οι επαγγελματίες στρατιώτες μου λένε φθονερά «Είσαι τυχερός Ιωάννη Άγγελε».
Αυτό δεν είναι τύχη. Τώρα ξέρω, με μεγαλύτερη οδύνη από πριν, ότι κανένας δεν πεθαίνει πριν την ώρα του
Κι ας λυσσομανά αυτές τις μέρες τόσο άσκοπα ο θάνατος στα τείχη της πόλης.
Κάθε σφαίρα ακολουθεί, όπως η αστραπή την τροχιά που της έχει χαράξει ο Θεός.
Χτες την νύχτα κάψαμε τον ξύλινο πύργο των Τούρκων. Πολλοί θεωρούν πως αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερο θαύμα κι από την ανέγερσή του μέσα σε μία μόνο νύχτα.
Τις πιο σκοτεινές ώρες της νύχτας, βρισκόμουν ξαπλωμένος στη βάση του Πύργου, ντυμένος με τούρκικη στολή. Άκουσα το σύνθημά τους. Δυο ώρες πριν τα ξημερώματα εισβάλαμε στον Πύργο, σπάσαμε τις πόρτες και πετάξαμε μέσα μερικά πήλινα δοχεία γεμάτα μπαρούτι. Αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να του βάζαμε φωτιά. Τα μαλλιά μου και τα φρύδια μου κάηκαν. Τα χέρια μου γέμισαν φουσκάλες. Από όσους μπήκαμε στον Πύργο, ήμουν ο μοναδικός που επέζησε.
Από τους Τούρκους στρατιώτες που ήσαν μέσα, μερικοί μόνο κατάφεραν να ξεφύγουν. Το πρωί ο σουλτάνος έδωσε εντολή να τους εκτελέσουν και να καρφώσουν τα κεφάλια τους πάνω σε πασσάλους.


Μίκα Βαλτάρι, Ιωάννης Αγγελος σελ.400