(27) 25 και 26 Μαΐου 1453

Μεταξύ των Χριστιανών οι ελπίδες έσβηναν, αλλά και στο τούρκικο στρατόπεδα υπήρχε απαισιοδοξία και μια γενική αίσθηση απογοήτευσης. Η πολιορκία είχε κρατήσει 7 βδομάδες, αλλά παρά ταύτα ο τεράστιος τουρκικός στρατός με τις υπέροχες πολεμικές μηχανές του είχε κατορθώσει ελάχιστα. Οι υπερασπιστές μπορεί να ήταν καταβεβλημένοι και να είχαν ελλείψεις ανδρών και υλικού, ενώ τα τείχη της πόλης είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές, α...λλά μέχρι τώρα δεν είχε περάσει κανένας Τούρκος μέσα. Υπήρχε ακόμα ο κίνδυνος άφιξης βοήθειας από την θάλασσα, και πάντα υπήρχε η πιθανότητα οι Ούγγροι να διασχίσουν τον Δούναβη.
Στην Αυλή του σουλτάνου ο γερο βεζίρης Χαλήλ και οι φίλοι του εξακολουθούσαν να κατακρίνουν όλη την επιχείρηση. Αντίθετως ο  Ζουγανός πασάς που αντιπαθούσε τον βεζίρη τάχτηκε υπέρ μιας γενικής επίθεσης, καθώς πίστευε ότι ο χριστιανικός κόσμος είναι διασπασμένος και δεν υπήρχε καμία περίπτωση να φτάσει βοήθεια.
Ο σουλτάνος, προκειμένου να αποφύγει τις συγκρούσεις στο ίδιο του το περιβάλλον, έστειλε τον Ισμαήλ, έναν νεαρό ευγενή, γυιό ενός αρνησίθρησκου Έλληνα που βρέθηκε στο στρατόπεδό του, να κάνει τις τελευταίες διαπραγματεύσεις με τους Έλληνες. Ο Ισμαήλ μπήκε στην πόλη και έφερε στον σουλτάνο έναν διαπραγματευτή. Το όνομα του άνδρα δεν καταγράφηκε, γνωρίζουμε μόνο ότι ήταν άτομο χωρίς αξίωμα, καθόσον η συμπεριφορά του σουλτάνου ήταν αβέβαιη.
Ο σουλτάνος τον δέχτηκε με ευγένεια και τον έστειλε πίσω με το μήνυμα ότι η πολιορκία θα λυνόταν αν ο αυτοκράτωρ κατέβαλε 100.000 χρυσά νομίσματα ετησίως, ποσόν που ήξερε ότι ήταν αδύνατον να καταβληθεί.
Ο Μεγάλος Βασιλιάς απάντησε ότι θα παραδώσει όλα όσα του ανήκουν, εκτός από την πόλη.
Ο σουλτάνος απάντησε ότι η μόνη επιλογή που απέμενε στους Έλληνες βρισκόταν μεταξύ της παράδοσης της πόλης, του θανάτου από το σπαθί ή του προσηλυτισμού στο Ισλάμ.
Αυτές οι απατηλές διαπραγματεύσεις πιθανόν πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή, 25 Μαΐου.
Το Σάββατο ο Μωάμεθ συγκάλεσε τον μυστικοσύμβουλό του Χαλίλ, ο οποίος ύψωσε το ανάστημά του στηριζόμενος στην ιστορία των μακρών και διακεκριμένων δημοσίων υπηρεσιών του και απαίτησε να εγκαταλειφτεί η πολιορκία, καθώς μέχρι τώρα αχούν υποστεί μερικές ταπεινωτικές αποτυχίες.

Ωστόσο, πέρασε η αντίθετη άποψη, αυτή δηλαδή της γενικής επίθεσης, την οποίαν ο σουλτάνος ετοίμασε για τα ξημερώματα της Τρίτης.
Από εκείνη τη στιγμή ο Χαλήλ γνώριζε ότι οι μέρες του είναι μετρημένες.
Σε όλη τη διάρκεια της Παρασκευής και του Σαββάτου ο βομβαρδισμός ήταν εντονότερος παρά ποτέ. Αλλά οι ζημιές που προκλήθηκαν επισκευάστηκαν και πάλι γρήγορα. Το Σάββατο το απόγευμα ο φράκτης ήταν το ίδιο γερός όσο πριν.
---------------------------------------------------------------------------------------
Στηβεν Ράνσιμαν Η αλωση της Κωνσταντινούπολης, σελ 189-193